Fari i Aleksandrisë

Egjipt, viti 280 para e.s. Që kur Aleksandri i Madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre, Ptolomeu II, ishte me origjinë greke. Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandri. Themeluar prej Aleksandrit të Madh në vitin 332 para e.s., ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene. Por këtë herë mrekullia nuk do të jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti ose ndërtese, por një kullë. Kjo kullë do të shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë. Mbreti vendosi të ndërtonte një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg. Për këtë përdorën ishullin e vogël të Faros, përballë portit. Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që, sa më shumë ecnin jepnin një pamje të mrekullueshme. Kur përfundoi, kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj ditën, duke reflektuar dritën e diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr (vatër). Kjo mrekulli do të rezistonte shumë, rreth 1600 vjet deri në shekullin XIV, kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet. Ndërtuar për të udhëhequr anijet nëpër labirintin e sandbars që krijuan kaos për tregtarët përpjekur për të arritur në portin e Aleksandrisë në Egjipt, Far ose Pharos i Aleksandrisë ishte e vetmja çudi e lashtë që kanë shërbyer për një qëllim praktik. Ndërtuar në mes 299 dhe 79 Para erës sonë, far qëndroi disa 166 metra, ose rreth 500 këmbët, mbi port perëndimore të qytetit dhe është financuar nga Sostratus tregtare greke që donte të ndihmojë për të siguruar sigurinë e trafikut të anijeve. Pasqyra lëmuar prej bronzi janë hartuar posaçërisht për të reflektuar rrezet e diellit në det gjatë ditës, dhe zjarret janë ndezur gjatë natës për të shërbyer si një fener për anijet e humbura gjatë natës. Kulla ishte relativisht i paprekur deri në një seri tërmetesh dhe përkeqësimit gradual nga elementet natyrore shkaktuar struktura të rrëzohet dhe përfundimisht të shpërbërë për gurë e saj. Aleksandri i Madh ishte i pari pushtues,qe i dha emrin e tij një qyteti, pikerisht ate te Aleksandrise, një hap kyç ne pushtimin dhe marrjen e pushtetit,në Egjipt.Ai projektoi personalisht pamjen e qytetit qe në vitin 331 pes. I frymëzuar nga struktura ndertimore e qyteteve urbane te Mesopotamit, sidomos ate te Babylonise, pushtuesi i madh e beri Aleksandrine kryeqytet te perandorisë së tij.Konstandini i Madh, perandori i Romës, 600 vjet më vonë ndoqi shembullin e tij,ne krijimin e Konstandinopojës si kryeqytet te Bosforit, (tani Stamboll).Aleksandria,e cili shpejt u rrit në më shumë se një milion banorë, do te kujtohej edhe për bibliotekën e saj të famshme, e ndërtuar nga Ptolemy I,ku thuhet se përmbante 700.000 vëllime me materiale te mbledhur,me njohuritë e antikitetit,por qe u dogj nën zjarrin e Romakëve gjatë pushtimit të Egjiptit në vitin 47 pes. Por mrekullia me e madhe është fari i famshëm që u ndertua në ishullin me të njëjtin emër përballë qytetit,Fari i Aleksandrise..Ai ishte ndertuar ne formen e një kulle,prej mermeri të bardhë, me një kulm,ku nje zjarr i vazhdushem ushqehej nga djegia e qymyrit dhe drute e anijeve te demtuara gjate gjithe nates,që tregonte pozicionin e bregdetit, deri ne 60 km largesi. Kulla ishte përafërsisht 130 metra e lartë,me tre kate dhe ishte e zbukuruar me statuja të monstrave te detit. Edhe ky objekt madheshtor u shkatërrua nga Romakët gjatë rrethimit të qytetit. Që kur Aleksandri i Madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre, Ptolomeu II, ishte me origjinë greke. Por këtë herë mrekullia nuk do të jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti ose ndërtese, por një kullë. Kjo kullë do të shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë. Mbreti vendosi të ndërtonte një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg. Për këtë përdorën ishullin e vogël të Faros, përballë portit. Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që, sa më shumë ecnin jepnin një pamje të mrekullueshme. Kur përfundoi, kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj ditën, duke reflektuar dritën e diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr (vatër). Kjo mrekulli do të rezistonte shumë, rreth 1600 vjet deri në shekullin XIV, kur tërmetet do ta shembnin.